In de eerste aflevering van Jong Geleerd ontmoetten we de leerlingen van het VTI die een oldtimer in hout willen maken. Ze lasten al het chassis van de wagen aan elkaar. En ook zag je hoe het skelet van het dak werd opgebouwd. In deze aflevering zullen de laatstejaars studenten van het VTI in Veurne verder werken aan de houten oldtimer. Starten doen ze vandaag met het houtenkader van de auto. De wagen zal als een soort kadersysteem in elkaar komen te zitten. Iedere wand is dus een kader, verstevigd met horizontale of verticale tussenlatten. Vanzelfsprekend is daar heel wat hout voor nodig. Simon zaagt de stukken eerst op maat met de paneelzaagmachine. Daarna worden de onderdelen door de vandiktebank gehaald, waarin ze vlak, haaks, op breedte en op dikte gemaakt worden. De lamellenfrees zorgt voor de nodige uitsparingen. D4-lijm aanbrengen, de lamello's in de openingen doen en de onderdelen kunnen in elkaar. Zoals steeds worden de stukken tijdens het drogen opgespannen met spanschroeven. Hier worden er twee langs de onderkant gezet en één aan de bovenkant; dit is om te vermijden dat de planken opspringen bij het spannen. Het busje zal niet alleen uit rechte hoeken bestaan. De zijwanden moeten bijvoorbeeld, aan de kant die grenst aan de neus, een gebogen vorm krijgen. Die vorm wordt eerst afgetekend met behulp van een demostuk dat eerder gemaakt werd. Daarnaast krijgt de achterste wand afgeronde hoeken. Eenmaal de kaders volledig opgebouwd zijn, kunnen ze geassembleerd worden. Dat gebeurt door middel van voorboren en schroeven. Nu de achterwand en de twee zijwanden aan elkaar vastgezet zijn, krijgt het skelet van de wagen langzamerhand vorm. Vervolgens is het front van het dak aan de beurt. Dat lijkt op het eerste gezicht misschien een eenvoudig stuk, maar het moet over een afronding beschikken die in een hoek loopt, en dat is niet evident. Het front wordt dus stap voor stap aangepakt. Allereerst worden de afmetingen voor de bovenkant van het front genomen. Op basis van die afmetingen zaagt de CNC-machine een vorm in een plaat. Student Thibault zaagt deze dan verder uit met de lintzaag. Dit stuk wordt gebruikt om af te tekenen op twee dikkere platen uit berk, die het corpus van het front zullen vormen. Simon zaagt de vormen uit met de lintzaag. Daarna worden ze aan elkaar vastgelijmd. De ruwe vorm van het front is nu klaar. Thibault meet aan het kader de breedte op die het stuk moet hebben. Het front is ondertussen gedroogd en kan op dikte gemaakt worden door middel van de vandiktebank. Tony tekent de hoekvorm voor de kopse kanten af. Daarna haalt hij het stuk samen met Thibault door de lintzaag. Het is beter dit met z’n tweeën te doen omdat het vrij zacht hout is waar de lintzaag veel grip in vindt. Traag en voorzichtig te werk gaan is dus de boodschap. Om te testen schroeven ze het front daarna al eens vast aan het skelet. Het past perfect, dus hoeven ze het niet verder te bewerken. Vervolgens is de neus van de wagen aan de beurt. Die moet zowel in verticale als in horizontale richting een kromming volgen. Er zal een multiplexplaat voor gebruikt worden, die tussen een mal geklemd wordt. Het opbouwen van de mal, die uit een boven- en onderstuk bestaat, is al een heel karwei op zichzelf. Op een gekromde houten constructie worden verschillende latten genageld, die de buiging mooi volgen. Na bevestiging worden ze ook nog eens geschuurd. De multiplexplaat, die op bepaalde plaatsen ingezaagd was zodat hij daar zou kunnen plooien, komt in de onderste mal te liggen. Daarop wordt de tegenmal gezet. Het geheel gaat dan voor een week in de persmachine. Aan de buitenkant van de neus komt een laag fineer uit Amerikaanse notelaar. Simon snijdt het vel op maat. Fineer kun je niet mooi effen persen, dus moet het handmatig gebeuren. Het is heel plooibaar zonder dat het breekt. Eerst wordt het fineer tegen de neus vastgetapet. Daarna worden een aantal kleine insnedes gemaakt zodat het overtollige vel weggehaald kan worden en het overal mooi aansluit. De neus bestaat momenteel uit twee lagen; de multiplex en de fineerlaag. Maar een constructie met multiplex moet altijd uit een oneven aantal lagen bestaan, anders zou het kromtrekken. Dus wordt er nog een laag fineer voorbereid voor de binnenkant ook, alleen niet uit Amerikaanse notelaar, maar uit esdoorn. De voorkant van de neus wordt nu eerst verder afgewerkt. Om de oneffen stukken vlak te maken, komt polyestervulplamuur van pas. Dat wordt gemengd met verharder. Met een spatel wordt het product uitgestreken. Daarna schuurt Lander het oppervlak glad, zodat het fineer daarop zometeen helemaal effen kan komen te liggen. Hij tapet vervolgens de naden af. Voor het verlijmen van het fineer wordt er een zeer sterke contactlijm gebruikt op zowel het fineer zelf als op de multiplexplaat. Tony en Lander brengen de lijm over de volledige oppervlakte aan. Hij moet goed verspreid worden, zodat er zeker geen klonters achterblijven. Pas wanneer de lijm droog aanvoelt, mogen de twee delen aan elkaar worden geplakt. Dat moet direct juist gebeuren, want daarna kun je ze niet meer verschuiven. Met een houtblok duwen Tony en Lander de laatste oneffenheden er nog uit. De stukken tape mogen nu van de insnijdingen af. Het stuk dat dubbel ligt, wordt uitgesneden. Nog even gladstrijken en schuren, en zo sluit het fineer overal mooi aan. De neus is nu grotendeels af. Nu wordt eerst het kader voor de achterdeur vastgezet. In het midden daarvan bevindt zich een regel, omdat daar later een plank komt. Leerkracht Tony laat de student eerst voorboren. Daarna mag hij het stuk fixeren. Tijd om de zijwanden te bedekken. Later zullen die afgewerkt worden met metalen platen, maar deze houten platen vormen de basis. Ze worden lichtjes gekromd om het verschil in diktes van de omkasting op te vangen. Lander brengt eerst houtlijm aan op de omkasting. Met hulp van Tony niet hij vervolgens de plaat vast. Als laatste stap moet Lander dan nog de ronding aan de voorkant uitzagen met de decoupeerzaag, zodat de zijplaat mooi de vorm van de wagen volgt. Over naar de spatborden. Daar komt heel wat bij kijken. Student Mike maakt samen met Tony een mal voor zowel de voorste als de achterste spatborden, die lichtjes verschillen qua vorm. De basisvorm wordt uitgesneden met de CNC-machine. Aangezien die maar tot 15 millimeter dikte uitsnijdt, moet Mike de rest zelf doen met de decoupeerzaag. Daarna schuurt hij de rand in de juiste vorm door middel van de breedbandschuurmachine. Mike maakt in totaal vier gelijke vormen en schroeft ze aan elkaar vast. Hij schuurt het geheel daarna nog eens goed bij. Volgens deze methode wordt er ook een tegenmal voorzien; zo kan het werkstuk later tussen beide delen geklemd worden, die dankzij schroefblokjes op hun plaats blijven zitten. Het spatbord zelf wordt opgebouwd uit een aantal tegen elkaar gelijmde lagen MDF. Door dit stuk tussen de mal te plaatsen en voor vier dagen in de persmachine te zetten, zal het de correcte vorm behouden. Hetzelfde principe geldt voor het tweede voorste spatbord. Voor de twee achterste wordt een tweede mal gemaakt. Dat betekent dus: opnieuw de juiste vorm uitsnijden, de verschillende lagen aan elkaar bevestigen, de spatborden maken, en die telkens vier dagen tussen de mal in de persmachine laten staan. Vele kleintjes maken een groot, en zo krijgt ook dit vintage busje stilaan vorm. In de volgende aflevering zien we hoe ze de verdere opbouw van het busje aanpakken. Zo zullen ze de spatborden onder handen nemen en zien we hoe ze met fineer aan de slag gaan.